[~Nigaz]

Stary wojskowy instytut badawczy. Duży piętrowy budynek i betonowe baraki otoczone są wysokim murem z drutem kolczastym. Wszędzie kręcą się strażnicy i wejście niepostrzeżenie jest praktycznie niemożliwe. Budynki ustawione są wokół dwóch ulic. Do nich frontem zwrócony jest budynek samego Instytutu. Na wieżach kręcą się snajperzy. Jedyne niestrzeżone przejście to wejście do kanałów.

[REKLAMA]

[aslana]

// uhu będę 1 ?//

Obserwowałam wszystko ze strachem ściskając w dłoni teczusię. Przez chwilę w wejściu myślałam że dostanę kulkę w łeb. A jednak nie. Żyję. Na prawdę żyję. O! I do tego wizyta u Generała ! Cóż za zaszczyt! Myślałam że jest kapitanem? Nie wiem. Nie ważne. Szłam niczym kukiełka ale na pewnych nogach ( jeśli trzęsące się można nazwać pewnymi). Oblizałam usta raczej ze zdenerwowania.
- Witam Panie Generale. Z przyczyn osobistych jestem ja a nie mój ojciec. Niestety.. ciężko zachorował i .. musiał uciekać, nie wiem długa historia. Mam go tu niby zastąpić. I miałam znaleźć to - słowa moje ciekły ciurkiem chaotycznie. Byłam podekscytowana. Gdy powiedziałam ostatnie słowo na kolanach położyłam teczkę z wygrawerowanym swoim nazwiskiem
- A tu jest rozkazy od Generała i dowódcy z Nowosybirska- odparłam podając karteczkę nieco bobazgraną, ale i z pieczęcią.
-Pali Pan? -zapytałam wyjmując papierosy. Kurczę będę musiała podziękować Blakeowi i reszcie. Jakby nie patrzeć dzięki nim jestem teraz tutaj.Huh.

[*Burbon]

- Tytoń szkodzi ciału i umysłowi... - Generał przejrzał papiery, wstał i stwierdził jedno. - Najprawdopodobniej przyszykujemy wypad do podziemi. Jednak moje domysły się potwierdzają. W podziemiach Agropromu musi znajdować się mini kompleks związany z celem pani wizyty. Pani ojciec usiłował się tam dostać, lecz nie posiadał czegoś, co dopiero sami zdobyliśmy. Musi pani iść z naszą ekspedycją. Da pani radę? - Generał wyciągnął z szuflady kasetkę na kod. Po wystukaniu go otworzyła się pokrywka, spod której wyłoniła się plastikowa karta dostępowa do drzwi. Zwyczajny plastik w kolorze złota, z czarnym paskiem skanującym i wygrawerowanymi kodami identyfikacyjnymi.

[aslana]

- ale że o co chodzi? Można prosić szczegóły? W tym sęk, że mnie jedynie " dostarczono" do Zony.. nie wiem tak na prawdę nic. Nie mam nawet porządnej broni by przetrwać chociażby z niby psem. Nie wiem jakim cudem udało mi się przeżyć. Kwestia tego że jestem kobietą chyba, no i mojej kompaniji. Jakby nie patrzeć zawdzięczam pewnym.. stalkerom to że tu jestem i z tą teczką. Jeden poświęcił nawet swoje życie Panie generale - odparła wspominając Soara. Nie mogłam sobie pozwolić na to by Reszta tak skończyła.
- Podsumowując nie wiem nic. Ale powinnam dać sobie radę cokolwiek ma być. Powiedzmy że winna jestem przysługę ojcu i tyle. Zrobię tylko to co do mnie należy. Chyba zresztą jak każdy - wzruszyłam ramionami dopalając papierosa. Ukojenie. Moje Ukojenie które chciałam się podzielić. Miałam nadzieję że ten typ nie będzie miał mi za złe. Cóż ..za niesubordynacja. Ale cóż można oczekiwać po kimś kto niewiadomo ile sam błąkał się po jakiejś puszczy a potem cudownie odnalazł ludzi? I tak nikomu nie ufałam. Nawet Panu stojącemu przede mną z jakimiś kodami.

[aslana]

Nie wiem ile siedziałam już na tej skrzynce której farba się już chyba totalnie złuszczyła. Ten instytut zaczynał mnie denerwować. Najchętniej wsiadłabym w tramwaj czy autobus i odjechała stąd czym prędzej. Ale był pewien problem. nawet kilka. Jeden z nich to taki że tu nie ma tramwajów ani autobusów. A drugi problem- nie wypuszczą mnie tak latwo. A po trzecie- zadanie. Durne podziemia. Wstałam w końcu nie mogąc dłużej usiedzieć. Zbyt bardzo bolał mnie tyłek. Zmarszczyłam nos i zastanawiałam się co też właściwie porabiają teraz moi chłopcy. Z drużyny. EH. Chciałabym cofnąc się parę dni. Może wtedy soar by nie zginął..? Czym dłużej tu jestem tym więcej pecha ludziom przynoszę. co za życie...